خطر اعتقاد به شانس

قسمت اول – مراقبت از فرزندان  

تحقیقات جولین راتر  روان شناس برجسته ی آمریکایی و برنده جوایز متعدد در زمینه آموزش بالینی برای ارزیابی درجه ای که افراد باور دارند ، شانس ، بخت، اقبال و یا آدم های قدرتمند زندگی شان را کنترل می کنند، مقیاس ” کنترل درونی – کنترل بیرونی” را ساخت . تحقیقات راتر نشان داد افرادی که به شانس اعتقاد دارند بیشتر دچار اعتیاد به مواد والکل می شوند.بر طبق نظریه ی یادیگری اجتماعی راتر ، افراد مبتلا به اختلال اعتیادی باید به تأثیر شرایط بیرونی بر شرایط زندگی، بیشتر از اعتقاد به توانمند های درونی خویش  وابسته باشند ، یعنی آنها اعتقاد دارند که سرنوشت یا رفتار بلهوسانه یا ناپایدار دیگران ، بر زندگی آنها حاکم است. از سوی دیگر ، افرادی که به اختلال اعتیاد ی مبتلا نیستند (افراد سالم تر) ، باید منبع کنترل درونی داشته باشند؛ یعنی باور داشته باشند که می توانند جلوی خودشان را از انجام دادن رفتارهای ناسالم بگیرند. والدینی که به صورت مکرر ذهن فرزندان خود از اعتقاد به وجود بدشانسی و اقبال شوم  برنامه ریزی می کنند،فرزند خود را به سوی تحقق رفتار بزهکاری در آینده سوق می دهند. وقتی در نزد ” فرزندان” خود در باره ی اعتقاد به شانس و تقدیر یا اینکه دیگران زندگی ما را تحت کنترل دارند سخن می گویید، این سخنان و باورها در ضمیر فرزند شما به عنوان یک اصل پذیرفته می شود و این کودک در سنین نوجوانی ، یا جوانی وقتی با شرایط خطرناک یا افراد ناسالم رو به رو می شود ، قدرت شکیبایی و خود کنترلی درونی خود را ضعیف تر از تسلط شرایط بیرونی تصور می کنند و در مقابل گروه های بزهکار و افراد ناسالم، خود را فردی با نیروی اراده ضعیف  می بیند و به زودی تسلیم این اوضاع ناسالم می گردد، چرا که در گذشته والدین او  به وی آموخته اند که انسان ها از خود هیچ اراده ای ندارند و همه چیز به شانس و یا قدرت افراد قوی تر بستگی دارد.   

راهکار این است که همیشه فرزندان خود را به نیروی درونی آموزش دهید . در مقابل آنها از بدشانسی و جبر زمانه و یا قدرت سیاستمداران سخن به میان نیاورید .  آنها را از نتایج مثبت نیروی خودباوری و اراده، آگاه سازید و در این باره سخن بگویید. کودکان خود را با امور معنوی آموزش دهید.

این مقاله ادامه دارد

ابراهیم علی عزیزی

مدرس روان شناسی انگیزش پیشرفت

پایه گذار مهندسی تفکر پیشرفت گرا